Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Το αποτέλεσμα



Πετυχες. Τα κατάφερες.

 Θέλεις να συνεργαστείς με την πιο αθώα ηλικία, γιατί μόνο αυτά τα μάτια μιλανε στην ψυχή σου, μόνο για αυτά τα μάτια ανοίγει η αγκαλιά σου.

Ίσως φύγεις για άλλο τόπο.  Ετούτος εδώ δε σε χωρά. Η μάλλον δε σε χώρεσε ποτέ. Άνοιξε το μεγάλο του τσουβάλι και σε έβαλε μαζί με τη μάζα, από την ώρα που γεννήθηκες  παρά τη θέληση σου. Σε περιόρισε στους δικούς του όρους και μόλις έκανες βήμα να ξεστρατίσεις, έπεφταν όλοι πάνω σου σαν τα κοράκια έτοιμοι να σε φάνε, ζωντανή- νεκρή, δεν έχει σημασία, να σε φάνε. Εσύ όμως ήσουν πάντα κάτι άλλο, πάντα διέφερες. ‘’Αντιδραστικό στοιχείο’’. Ίσως να φταίνε τα φτερά, που έσπασαν μια φορά, μα διάλεξες την καλύτερη κόλλα και συνεχίζεις να πετάς. Ίσως να φταίει το μυαλό που όρια δεν έχει και ψάχνει  να βρει το άπειρο. Ίσως να φταίει η ψυχή που δεν καταδέχεται να περιοριστεί, παρά μόνο ταξιδεύει. Όχι, μη το δεις σαν παράπονο, ούτε σαν γκρίνια. Δε φταις εσύ, έτσι σε δασκάλεψαν.

Αυτός που φεύγει δε ξεχνά ποτέ ….

Μια μέρα, θα σε πάρω να φύγουμε και ξέρεις…….. μπορεί να αργώ, να κάνω πως ξεχνώ, μα την υπόσχεση μου όσο μπορώ τηρώ!

Ψυχή ….. ψυχές….





Μου αρκεί μια φωτογραφία για να ανατριχιάσω, ένα βλέμμα καρφωμένο πάνω μου για να δακρύσω. Ένα βλέμμα ….. πόσο το αποζητώ. Ζεστό, γαλήνιο, οξύτατη όραση, τα διαπερνά όλα.
-Η όραση?
-Όχι, το βλέμμα της ψυχής.
Ένα χέρι, να αγγίξω, να μπλέξω τα δάχτυλα μου, στην αναζήτηση του κρυμμένου διαμαντιού.
Μια αγκαλιά, γεμάτη, να με καλύπτει ολόκληρη, με διάθεση ‘’παράδοσης’’, μπορώ να μείνω εκεί για ώρες, για μέρες.
Θα ήθελα να γράψω τόσα πολλά, για τα συναισθήματα που προκαλούνται όταν θαρρείς πως συνάντησες την ‘’αδελφή’’ ψυχή σου. Μια προσπάθεια ακόμα ….. ταιριαστή ψυχή?
( Όχι δε θα αναλύσω εάν όντως υφίσταται η έννοια της  αδελφής ψυχής. Ας κάνει ο καθένας μόνος του αναλύσεις, μέσα από τις εμπειρίες του, με βάση τα πιστεύω του).
Για αυτή τη ψυχή, που μπήκε τόσο απρόσμενα στην ζωή μου. Λες κι είχα ξεχάσει την πόρτα ανοιχτή ,τα κλειδιά κρεμασμένα στο κουδούνι,  το σκύλο κρυμμένο στο μπαλκόνι, έσπρωξε και μπήκε, παρέμεινε να με ακούει, να με διαβάζει. Είναι στιγμές που ξέρω κάθε του κίνηση, διαβάζω κάθε του σκέψη, πονώ με τις πληγές του, μα πιο πολύ με αυτές που μπορεί να του προκάλεσα εγώ. Σα να τον ξέρω καιρό σου λέω. Ακούω τις ιστορίες του και γίνονται βίωμα μου. Χτύπησα μαζί κι εγώ τα γόνατα μου σε εκείνη την αλάνα στο ….…….
-Μα μπορείς να πληγώσεις μια ‘’αδελφή ψυχή’’;
-Φυσικά μπορείς, να την πληγώσεις, να την πνίξεις, να την αδικήσεις, ειδικά αυτή, γιατί σου είναι οικεία, σου μοιάζει. Αντίδραση ……..……. Ύψωσα ξανά τα τείχη μου, κάρφωσα ξανά συρματοπλέγματα, μη τολμήσει κανείς να σκαρφαλώσει, για να δει αν τελικά, υπάρχει καρδία που λειτουργεί από μέσα.  Είναι κάτι φορές που σε κυριεύει η απογοήτευση και να την διώξεις δεν μπορείς. Αντίδραση……….
Θέλω να γράψω  τόσα πολλά, για την ένωση των ψύχων μέσα στην απόλυτη γύμνια τους. Γι αυτή την ψυχή που ίσως στάθηκε αφορμή, να ανακαλύψω τη σωστή θέση μου σε τούτο τον κόσμο. Μα σταματώ εδώ ………. η ζωή, ο έρωτας και ο θάνατος, μία φορά είναι. Μια; Σίγουρα;
Μόνο θα πω, ένα ευχαριστώ και ένα συγγνώμη.
-Ευχαριστώ;
-Ναι, ευχαριστώ που εμφανίστηκε.
-Συγγνώμη;
- Σωστά. Ένα συγγνώμη δεν αρκεί, δεν είναι λέξη σαν τις άλλες, δεν μοιάζει με καμιά, πράξεις…………..

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Σκοτάδι – Φως

 
 
Η πανσέληνος τρόμαξε, κρύφτηκε,
 
σβήνω το φως του κόσμου να αντέξεις,
 
στο σκοτάδι βλέπεις καλύτερα.
 
Μια πύλη, ανοιχτή...
με φύλακα ξεχωριστό,
μενταγιόν το πολυπόθητο κλειδί του.
‘’Απαγορευμένη είσοδος’’
σε πλάσματα της φύσης,
μη σταθεί κανένα ικανό να δει
μια εύθραυστη καρδιά.
 
Παντού σκοτάδι.
Γέρνεις στη θύμηση των Καλών Στιγμών.
Κυκλικές διαδρομές.
Με ακτίνα την είσοδο του μηδέν
και μοίρες τη σάλα του άπειρου.
 
Κλείσε τα μάτια σου.
Ψάχνω να βρω χαρτί, να ζωγραφίσω,
να δώσω σχήμα στο φεγγάρι
και να κρεμάσω το παραλήρημα,
Στον Σκοτεινό Ουρανό.
 
Απορροφημένος εκεί.
Στο μέλλον, δεμένο με τα αποκαΐδια του παρελθόντος.
Ψιθυριστά θα σου πω, πως η αξία του ουρανού κρύβεται στην κίνηση
και η ομορφιά του κόσμου στην αλήθεια του.
 
Όλα τελειώνουν αργά,
εμείς μένουμε εδώ
κι είναι αυτό που μας πονάει το άπιαστο (απαγορευμένο) όνειρο.

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Τέλος


 
Πληρώνω τις επιλογές μου,
δεν αποδέχομαι πια τους όρους του παιχνιδιού.
Αφήνει αναπηρίες,
Πληρωμένες – εκπληρωμένες,
Διαμελισμένα μέλη,
Λειψά όνειρα - χαμένες  ελπίδες.
Μια συνεχή αιματηρή κόντρα,
Υπονοούμενα – υπεκφυγές.
Πήρα απόφαση,
από τούτη τη μάχη ,
να βγω ακέραιη.
Με όλα τα μέλη ,
Διαμελισμένα ή μη, σε συνοχή.
Πόσο να αντέξω αγάπη μου,
Να περπατώ μετέωρη πάνω σε ξυλοπόδαρα?
Για μια στιγμή ήρθε το τέλος.
Το ξυπνητήρι μου δε βυθίστηκε στη σιωπή.
Με ξυπναει ακόμη….
Λ.Ξ.

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Υποσχέσεις


 
Θα είσαι συνέχεια εκεί.
Μια ζωή, πεταμένος χρόνος.
Χαμένος σε ουτοπικούς δρόμους.
Η λογική ανεβάζει τους τόνους,
μα η καρδιά παίζει με τη μοναξιά,
ανάμεσα σε πολύχρωμες ''φανταστικές'' μπάλες.
Λεπτά, λεπτά…….
Σπασμωδικές κινήσεις.
Λόγια περιττά, υπερβολές του ‘θα’.
Δύσκολα τα περάσματα.

Αόρατα φτερά σπάνε αλυσίδες, δίνουν λύσεις.
Αήττητη η ψυχή γιγαντώνεται,
αναβλύζοντας μεγαλόπρεπα
τα σώματα από ονειρικά ποτάμια.
Κυλανε ...λεπτά, λεπτά…….
Η προσπάθεια, άνιση μάχη με υποσχέσεις
Καθυστέρηση
Αναβολή
Απώλεια μνήμης

Κάποια στιγμή, το όνειρο περνά σε άλλη διάσταση.
Κι όταν αυτό συμβεi, μια ασυνείδητη υπόσχεση έχει πλέον ηττηθεί.
Πως λύνεται η καρδιά, να παψει να μουρμουρίζει βήματα από το παρελθόν?
Λ.Ξ.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Αναπνοή


 
 

Προσπαθώ να περιγράψω τον ήχο της. Μου είναι τόσο δύσκολο, να αποτυπώσω με λέξεις  τα συναισθήματα που προκαλούνται,  λόγω της διέγερσης των αισθητηρίων οργάνων της ακοής.

Βαριά, συνεχόμενη, μπλεγμένη στις κουρτίνες της απομόνωσης,  ζητώντας σωτηρία από μαγικό χέρι……. ,ακόμα ηχεί στα αυτιά μου.  Αναπνοή! καυτή, πνίγηκα στους ρυθμικά φλεγόμενους κύκλους της και ζωντάνεψα κολυμπώντας στο λυγμό της, μετουσιώνοντας τον σε βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης. Δεν επέτρεψα καμία παρεμβολή, θα ήταν καταστρεπτική, θανατηφόρα.

Μια ανάσα πλάι μου, μια στιγμή, ξεφυσά επιτρέποντας στις άκρες των μαλλιών μου να ανεμίσουν, ξεγυμνώνοντας την αλήθεια μου.

Κραταω την μαγεία των μικρών στιγμών  για ώρες. Παγίδευσα την θερμότητα της στην ψυχή μου μην τυχόν και την χάσω, μην τυχόν και αλλοιωθεί. Να την έχω συντροφιά τη νύχτα, κρυμμένη κάτω από το μαξιλάρι, προστατευμένη από όλους τους κινδύνους. Να με ηρεμεί , να με ταξιδεύει, κάνοντας της πάντα την χάρη να την παίρνω μαζί μου.

Ο καθένας έχει τις ευκαιρίες του στη ζωή, είχα μια χθες……..

Καλό είναι να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, όταν τα έχουμε!

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Σε ζωγράφισα



Λευκός καμβάς
Πινέλα λιωμένα από το χρόνο
Φθαρμένες τρίχες
Σπασμένες λαβές
Μια παλέτα ουράνιο τόξο
Φαντασία, αισθήματα, δημιουργία
Κάπως έτσι ξεκινά η ψυχή μου 
να αποτυπώνει την δική σου.
Τέχνη το λένε. 
Δεν τους πιστεύω
Έτσι έχω μάθει να μιλώ
Διάλογο το λέω με την ψυχή μου
Σε ζωγράφισα
Με φόντο το γαλάζιο
Σύννεφα λευκά
Στέκεις μαύρος, δυνατός
Με ανοιγμένα έτοιμος να πετάξεις τα φτερά σου
Για άλλο φεγγάρι
Το δικό μου βγήκε πολύ φωτεινό
Μια νεράιδα κάπου εκεί
Να προσπαθεί να κλέψει λίγο χρόνο
Από τη μαύρη σου φιγούρα
Μια αγκαλιά
Λίγη στοργή
Αν περισσεύει και φροντίδα.
Έτοιμος για φυγή
Ξάφνου............
Τεντώνουν – Ανοίγουν τα φτερά
Χαϊδεύουν τα νύχια το χώμα
Πετά...........
Δεν το έβλεπα
Μονάχα ένιωθα χωρίς να ξέρω τι
Στέκομαι και τον κοιτώ
Μα τώρα πια το βλέπω
Γαλήνεψα, ηρέμησα, δε μίσησα
Δέντρο γυμνό έχει στα στήθη του νεράιδα
Ο δράκος σιγή ψάχνει να βρει στο άχρωμο φεγγάρι
Μα το χρωμάτισα 
Δεν το άφησα μουντό
Πως και δεν το δα τότε
Αρχίζω και θυμάμαι
Υπογραφή
Κριτική
''Είναι πολύ φωτεινός
Δεν του πάει το γαλάζιο
Δεν ταιριάζει σε ένα δράκο τόσο φως
Δες τα κατακόκκινα του μάτια πως πονούν
Οι δράκοι ζούνε στο σκοτάδι''
Μια κραυγή
Κόκκινη φλόγα
Ανοιγοκλείνουν τα φτερά
Καλό ταξίδι στο σκοτάδι
Οι δράκοι δεν αντέχουν το φως
Δεν αντέχουν το γαλάζιο