Δεν φταίω εγώ,
δεν φταίει εκείνη.
Απλά αγνοήσαμε την πινακίδα,
θέλαμε να παίξουμε με την ταχύτητα
σε ένα δρόμο μόνο για εμάς.
Δεν τις φοβάμαι πια τις στροφές.
Με το παράθυρο ανοιχτό να με ξυπνά,
ξεκαθάριζαν οι σκέψεις,
μετρούσα αστέρια σε κάθε στροφή.
Επέτρεπα στα όνειρα
να εισβάλουν σα μικρές πυγολαμπίδες.
Ούτε ο πυκνός καπνός του τσιγάρου
δεν τις εμπόδιζε.
Πάλευα να τις κλείσω στη χούφτα
μου,
προτιμούσαν το χάος της ομίχλης.
Στην τελευταία μου τζούρα,
Στο τελευταίο μου φύσημα,
εκείνες σιωπηλά αποχωρούσαν,
αφήνοντας οι ουρές τους
χρωματικές αποχρώσεις.
Τους στερούσα το οξυγόνο,
για δώρο, μου άφηναν τα χρώματα
του ουρανού
να πάρω μαζί μου. Κάθε φορά και απο ένα.
Και τότε, το μόνο που θυμόμουν,
πως κάποιος είχε κλέψει τα φρένα.
Γκάζι, Μόνο γκάζι παταγα,
σε κάθε στροφή, κάνοντας σινιάλο
με τα δυνατά μου φώτα,
σε όποιον απρόσκλητο επισκέπτη
είχε σκοπό να εισβάλλει στο δρόμο
μας.
Στο δικό μας δρόμο.
Εκεί, η μια για την άλλη.
Φταίει το φεγγάρι που δεν έφεγγε
το δρόμο μας.
Σήμερα, το μόνο που μου έμεινε
είναι το δώρο τους, τα χρώματα
του ουρανού.
Το γέλιο, η χαρά κι η μελωδία.
Στα όνειρα που έκανα και ποτέ δεν
ήρθαν,
αλλάζοντας τα πια με λίγη βρώσιμη
πλαστελίνη,
μπας και γλυκάνω την ψυχή μου.
