Φτιάξε μου ένα παραμύθι να κρυφτώ.

Aνήκω στους εκ γενετής επαίτες των παραμυθιών,

θα αντέξω το δικό σου?

Ονειροπολώ, συντροφιά με φαντάσματα.

Ταξιδεύω, σε ανύπαρκτους πλανήτες.

Πλάθω, χρωματιστές εικόνες.

Μα μια στιγμή αρκεί να επανέλθω…

στον κόσμο ΣΑΣ.

Χορδές οι ψυχές μας,

σε ρυθμό αρμονίας-έντασης.

Μελωδία οι καρδιές μας,

σε ρυθμό πάθους-μίσους.

Πόλεμος τα σώματα μας,

σε ρυθμό πολυβόλου-τελους.

Σε δάσος καταπράσινο,

χαμένη μέσα στις ορχιδέες

η άρπα των ξωτικών,

καρτερικά υπομένει

τους δικούς μας ρυθμούς.

Γιατί όταν έχεις διασχίσει την κόλαση,

όσους δαίμονες κι αν νίκησες,

όσο κι αν αμάρτησες,

διαδοχικά – περνάς, στον παράδεισο.

Γιατρεύεις, τα φτερά των πονεμένων αγγέλων.

Σου μοιάζουν.

Παιδική αθωότητα.

Παραμύθι!

Υποψιάζομαι, ένας άγγελος πως πονά.

Σταγόνες βροχής ή δακρύων?

Ουράνιο τόξο…

Ένα παραμύθι κρησφύγετο!

Ένα παραμύθι γιατροσόφι!

-----

Και τώρα....

Διαβάζω που και που για να ξυπνά η μνήμη,

μοιάζει τόσο ξεθωριασμένο,

αποστήθισα και τα σημεία στίξης.

Φυλάω μόνο στο μαγικό κουτί

τα δάκρυα ενός αγγέλου

καλό ταξίδι .......

Λ.Ξ.