Φτιάξε μου ένα παραμύθι να κρυφτώ.

Aνήκω στους εκ γενετής επαίτες των παραμυθιών,

θα αντέξω το δικό σου?

Ονειροπολώ, συντροφιά με φαντάσματα.

Ταξιδεύω, σε ανύπαρκτους πλανήτες.

Πλάθω, χρωματιστές εικόνες.

Μα μια στιγμή αρκεί να επανέλθω…

στον κόσμο ΣΑΣ.

Χορδές οι ψυχές μας,

σε ρυθμό αρμονίας-έντασης.

Μελωδία οι καρδιές μας,

σε ρυθμό πάθους-μίσους.

Πόλεμος τα σώματα μας,

σε ρυθμό πολυβόλου-τελους.

Σε δάσος καταπράσινο,

χαμένη μέσα στις ορχιδέες

η άρπα των ξωτικών,

καρτερικά υπομένει

τους δικούς μας ρυθμούς.

Γιατί όταν έχεις διασχίσει την κόλαση,

όσους δαίμονες κι αν νίκησες,

όσο κι αν αμάρτησες,

διαδοχικά – περνάς, στον παράδεισο.

Γιατρεύεις, τα φτερά των πονεμένων αγγέλων.

Σου μοιάζουν.

Παιδική αθωότητα.

Παραμύθι!

Υποψιάζομαι, ένας άγγελος πως πονά.

Σταγόνες βροχής ή δακρύων?

Ουράνιο τόξο…

Ένα παραμύθι κρησφύγετο!

Ένα παραμύθι γιατροσόφι!

-----

Και τώρα....

Διαβάζω που και που για να ξυπνά η μνήμη,

μοιάζει τόσο ξεθωριασμένο,

αποστήθισα και τα σημεία στίξης.

Φυλάω μόνο στο μαγικό κουτί

τα δάκρυα ενός αγγέλου

καλό ταξίδι .......

Λ.Ξ.

Μ'αγαπας?

-Δεν έχει πανσέληνο απόψε.

-Έχει όμως αστέρια. Ξέρεις, λατρεύω τα αστέρια, η λάμψη τους με θαμπώνει, με ταξιδεύει στον κόσμο που θα θελα να ζω. Να σε βάλω στον πλανήτη μου; χωράς...

-Το ξέρω ότι δε σου αρέσει εδώ.

-Σ'ευχαριστώ που δε μ αγαπάς.

Αν μ'αγαπουσες

δε θα έψαχνα φως στο σκοτάδι

θα βούλιαζα στην αγκαλιά της ασφάλειας

κλειδώνοντας την ψυχή, στον πόνο.

Αν μ'αγαπούσες

θα έστρεφα το βλέμμα μόνο σε εσένα

για εσένα

μακριά από τις ψεύτικες στιγμές των άλλων.

Αν μ'αγαπούσες

θα έβαφα όλο τον κόσμο κόκκινο

ένα κρεβάτι ανθισμένα γεράνια

μοιράζοντας πάθος σε θλιμμένες καρδιές.

Σ'ευχαριστώ που δε μ αγαπάς

Με αφήνεις ελεύθερη να πλέω στο λευκό.

Το χρώμα που εχω επιλέξει να εχει το αστέρι μου. Έχουν χρώμα τα αστέρια. Τα βράδια ο ουρανός κρύβει ενα ουράνιο τόξο, είναι για λίγους, γι'αυτους που ξέρουν την αξια του τριαντάφυλλου, να κοιτάς ψηλά, μια μέρα ίσως να το δεις.

Θέλει δύναμη η αγάπη και με προσοχή η προσφορά του εαυτού σου, να σταθεί στις πληγές του άλλου που καρτερικά υπομένει στο πλάι σου.

Αποσπάσματα....

"Η επίγνωση της κατωτερότητας και της λειψής ΣΟΥ φύσης είναι οι μονοί εφιάλτες .
Η σιγουριά φτάνει για να σε κάνει πιο ήρεμο ,ακόμα κι αν είναι μια σκέτη ουτοπία .

Η δύναμη είναι μια ιδέα , όλα είναι μια ιδέα .
Τίποτε δεν έχει την αληθινή του υπόσταση και μπορεί να μην υπάρχουν αληθινές υποστάσεις μέσα σε ανθρώπινες ψυχές .

Το μυαλό είναι εκείνο που φτάνει τα πάντα και μόνο του πάλι τα χαλά.
Μέσα στο μυαλό μου έχω πια την σιγουριά
ότι μπορώ να είμαι ελεύθερη μόλις το θελήσω.
Μέσα στο μυαλό μου έχω τη δύναμη να καλωσορίσω την κάθε μονότονη μέρα.
Μέσα στο μυαλό μου βρίσκω την δύναμη να ανεβώ την ανηφόρα χωρίς να υποφέρω.
Είμαι εγώ και είμαι ζωντανή και αυτόφωτη σαν ήλιος.

Και από τίποτα πια δεν έχω ανάγκη,
αφού δοκιμάστηκα στα γρανάζια της ζωής και της περιπέτειας .
Αφού έμαθα τις αληθινές αξίες κι έδωσα άξια στον εαυτό μου .

Είμαι ελεύθερη και μοναδική.

Μπόρεσα, μπόρεσα!
Ξυπνώ πια το πρωί και φωνάζω, << μπορώ>> γιατί το ‘χω πιστέψει πως όλα τα μπορώ.
Κι είναι αλήθεια.
Είμαι παντοδύναμη και κάνεις δεν μπορεί να μου κλέψει όλες τις όμορφες στιγμές που τόλμησα να ζήσω.

Όχι, δεν έχω ενοχές .

Η απόλυτη ευτυχία κι η γνώση εκείνου που ζητάς δεν σου αφήνει ποτέ ενοχές.


Ενοχές σου αφήνουν όλα εκείνα που δεν έζησες, όχι γιατί δεν μπόρεσες ,αλλά γιατί φοβήθηκες την δύναμη τους ,την μαγεία τους .Όλη εκείνη την μαγεία που μια ζωή αναζητάς κι όταν σου πέφτει στο κεφάλι σαν ευλογία ,την αρνείσαι χωρίς ουσιαστικό λόγο παρά μονό επειδή διστάζεις να πας παραπέρα ,να δεις τι γίνεται μέσα από το σύνορο που σε έχουν φυλακίσει .

Κι όταν περνούν τα χρόνια και οι εποχές ,και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την ανελέητη φθορά ,θυμάσαι, σκέφτεσαι και σε πιάνουν όλοι οι φόβοι , όλες οι απελπισίες.

Γιατί είναι ανάγκη να είσαι δυνατός.

Μονοί γεννιόμαστε ,μονοί πεθαίνουμε
και τίποτα δεν μας μένει πέρα από τις στιγμές που ζήσαμε.
Τις όμορφες .
Όλες εκείνες που ξεπέρασαν για λίγο την μιζέρια και την θλίψη ,όλες εκείνες που ταυτίστηκαν μαζί μας ,που ανήκουν πια μόνο σε μας.

Επειδή πάνω απ’ολα, θέλει τόλμη η ζωή, θέλει πολλά κότσια η ευτυχία.

Κι η μοίρα δεν είναι κάτι απλό κι ουδέτερο, αλλά κάτι που πλάθεται όπως το θες .
Είμαι έτοιμη να γεράσω με τον άντρα που αγαπώ ,αλλά είμαι κάθε φορά προετοιμασμένη να βουτήξω στις προκλήσεις και τις ηδονές ,στα κομμάτια της ζωής και ότι πηγαίνει μαζί της.
Γιατί μέσα απ’ολα αυτά ένα ,κατάλαβα.
Οι δυστυχίες που έρχονται παλεύονται .
Οι ευτυχίες που δεν λένε να φανούν είναι εκείνες που γίνονται οι εφιάλτες μιας ζωής.

Όλες εκείνες μικρές σπίθες που μας δίνονται έτοιμες ,ολοζώντανες κάθε μέρα και τις αφήνουμε να χαθούν σαν να μην υπήρξαν είναι τα απωθημένα που δεν θα μας αφήσουν να γεράσουμε με αξιοπρέπεια.

Θεέ μου, δώσε μου τις δυστυχίες που μου αναλογούν ,αφού δεν γίνεται αλλιώς, αλλά βοήθησε με να αξιωθώ κι όλες τις ευτυχισμένες ώρες που αιωρούνται σαν άστρα πάνω από το κεφάλι μου.
Να ζήσω τον χρόνο μου ,να τον ποτιστώ μέχρι την πιο μικρή μου ίνα, να μπορέσω να γίνω ένα μαζί του. Να έχω συντρόφισσες όμορφες στιγμές ,να ξέρω πως έζησα, να μετανιώνω για εκείνα που έκανα και να ψάχνω να βρω κι αλλά να κάνω.

Οι στιγμές ,οι ώρες και τα αγγίγματα ,η αναστάτωση κι οι κόμποι στο στομάχι, βαρύ στο στήθος απ’ τον πανικό της ευτυχίας ,η απόλαυση του κορεσμού και της σοφίας ,το κύμα μέσα στο κεφάλι μου, η τρικυμία που δεν λέει να κοπάσει, ο φόβος για το ύστερα, για το μετά, οι ευωδιές των χυμών και οι επιλογές.

Να η ζωή!
Να η ζωή ,φωνάζω μ’οση δύναμη μου απομένει .
Μα είναι λίγη και πολύτιμη κι είναι δική μου ,μόνο δική μου σαν τον αέρα που ανασαίνω. Δεν θα αφήσω να μου την πάρει μήτε άνθρωπος μήτε Θεός. Κι εύχομαι όλες οι αναστολές κι οι δισταγμοί μου να ξεκινούν μονό από αγάπη .
Αγάπη για κάτι άλλο πιο βαθύ, πιο ωραίο.
Γιατί, τέλος, και το γήρας είναι ωραίο και παντού μέσα του μπορείς να βρεις όλες εκείνες τις αναλαμπές που σημαίνουν ζωή.
Κι όλα είναι όμορφα από κοντά ,όταν τα ζεις.
Μα σε τούτο το γήρας καλό είναι να μην μένεις μόνος σου.
Κι είναι αλήθεια αυταπόδεικτη, πως το μόνο που μπορεί πάντα να σε συνοδεύει ,
το μόνο που για πάντα μένει
είναι μια , δυο ,δέκα, εκατό -ξέρω κι εγώ πόσες;- όμορφες στιγμές."

Εύα Ομηρόλη, ''Οι αναλφάβητοι του έρωτα''.

Εξάρτηση

 

Φιγούρα θολή

Απλώνει το χέρι

Σαν άγγιγμα σκιάς

Μέσα στο βαθύ σκοτάδι.

Η μόνη κουβέντα

Χαμηλόφωνα, μα με τόση ένταση

Πάρε αυτό και ξεκίνα…

Ένα κουτί σπίρτα.

Από την αρχή.

Και εσύ; Το παίρνεις;

Παλάμη κλειστή

Σε σχηματισμό γροθιάς.

Γαλάζια η αύρα της φιγούρας

Αφήνει πολύχρωμες σταγόνες.

 

Σε ρωτώ, το παίρνεις?

Επιστροφή

 

 

Δεν φταίω εγώ,

δεν φταίει εκείνη.

Απλά αγνοήσαμε την πινακίδα,

θέλαμε να παίξουμε με την ταχύτητα

σε ένα δρόμο μόνο για εμάς.

 

Δεν τις φοβάμαι πια τις στροφές.

Με το παράθυρο ανοιχτό να με ξυπνά,

ξεκαθάριζαν οι σκέψεις,

μετρούσα αστέρια σε κάθε στροφή.

Επέτρεπα στα όνειρα

να εισβάλουν σα μικρές πυγολαμπίδες.

Ούτε ο πυκνός καπνός του τσιγάρου δεν τις εμπόδιζε.

Πάλευα να τις κλείσω στη χούφτα μου,

προτιμούσαν το χάος της ομίχλης.

 

Στην τελευταία μου τζούρα,

Στο τελευταίο μου φύσημα,

εκείνες σιωπηλά αποχωρούσαν,

αφήνοντας οι ουρές τους

χρωματικές αποχρώσεις.

Τους στερούσα το οξυγόνο,

για δώρο, μου άφηναν τα χρώματα του ουρανού

να πάρω μαζί μου. Κάθε φορά και απο ένα.

 

Και τότε, το μόνο που θυμόμουν,

πως κάποιος είχε κλέψει τα φρένα.

Γκάζι, Μόνο γκάζι παταγα,

σε κάθε στροφή, κάνοντας σινιάλο

με τα δυνατά μου φώτα,

σε όποιον απρόσκλητο επισκέπτη

είχε σκοπό να εισβάλλει στο δρόμο μας.

Στο δικό μας δρόμο.

Εκεί, η μια για την άλλη.

Φταίει το φεγγάρι που δεν έφεγγε το δρόμο μας.

 

Σήμερα, το μόνο που μου έμεινε

είναι το δώρο τους, τα χρώματα του ουρανού.

Το γέλιο, η χαρά κι η μελωδία.

Στα όνειρα που έκανα και ποτέ δεν ήρθαν,

αλλάζοντας τα πια με λίγη βρώσιμη πλαστελίνη,

μπας και γλυκάνω την  ψυχή μου.

 

Midnight in Paris

 

Ταξίδι στο χρόνο.

Να σε πάρω να φύγουμε;

Να ταξιδέψουμε ΄΄ονειρικά΄΄ στο χρόνο, να κολυμπήσουμε συντρόφια, χέρι με χέρι, στην μαγεία της τέχνης.

Καθισμένοι στα μαρμάρινα σκαλιά, με ανάσες βαριές από το αλκοόλ, το μεγάλο ρολόι σημάνει δώδεκα τα μεσάνυχτα. Χτυπά, χτυπά δυνατά, προμηνύοντας την έναρξη ενός  ταξιδίου.

 Σε μια εποχή ……που θα ήθελες να γνωρίσεις; Να είχες γεννηθεί;

 Ένα αυτοκίνητο, μμμμμμμ της εποχής του 20, σημερινή αντίκα, κομψό και καλογυαλισμένο,  σταματά μπροστά στα πόδια μας. Η πόρτα ανοίγει, είναι για εμάς, για ένα απολαυστικό ταξίδι στην πολη του φωτός, μιας άλλης εποχής. Οι μικρές λάμπες μας καθοδηγούν στα σωστά σοκάκια της πόλης. Το παγκάκι με θέα το πάρκο μας περιμένει για μια ανάλυση, της ψυχής του ταξιδίου. Για ακόμη μια φορά: Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα πανέμορφο παραμύθι, θέλω να σε πάρω να φύγουμε, μικρέ κρυμμένε εαυτέ μου. Και ζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!

 Το τέλος μικρέ μου εαυτέ είναι τόσο αισιόδοξο …….. κρύβεται στην αλήθεια της καθημερινότητας  που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας………… είμαστε όμως ικανοί να τη δούμε?

 

Θα'θελα απόψε

Στο ακρογυάλι της Ουτοπίας........

 

 Αυτό που θα'θελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω.

Αλλά δεν ξέρω από ποιον να τη ζητήσω.

Τόσο τη σκόρπισα, τόσο τη χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο

την ξερίζωσα. Από ποιον να τη ζητήσω τώρα...

Και τι ωφελεί...

Αυτό που θα ήθελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω

πάνω του και να κλάψω.

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.

Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για

όσα περίμενα και δεν ήρθαν. Για όσα ήρθαν. Για όσα με πρόδωσαν.

Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα μ'ανάστησαν.

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές.

Για όλα...

Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν'ακούσω τη φωνή του

να μου πει ψιθυριστά:

"Μην κλαις". Μόνο αυτό. Τίποτ'άλλο.

Μην κλαις. Μόνο αυτό...

...................................................................

 

Είναι κι αυτός ο τεράστιος ήλιος. που έχει κουλουριαστεί μες στην ψυχή μου.

Θέλει ένα τρυφερό βλέμμα για να σηκωθεί. Ένα άγγιγμα απαλό, έστω στην άκρη των μαλλιών...

Τόσο πολλά γυρεύει ο άτιμος για να μεσουρανήσει;

Τόσο πολλά;

                                                                                   της Αλκυόνης Παπαδάκη.